Bir zamanlar, ilk IBM PC tarzı bilgisayarların sabit diski yoktu. Bir disket sürücünüz vardı o kadar. İkinci bir disket sürücüsüne bin dolar daha harcamadıysanız, sisteminiz sizi biraz uğraştırıyordu! Yalnızca bir sürücünüz varsa, bir diskten önyükleme yapmak, daha sonra diğer diski programlarınız ve verilerinizle birlikte koymak ve ardından programları çalıştırırdınız. Program bittiğinde, bilgisayar, komut satırını tekrar kullanabilmeniz için önyükleme diskini yeniden takmanızı isterdi. Verileri bir diskten diğerine kopyalamak bir dizi disket takıp çıkarma işlemi ile gerçekleşirdi.

Sabit diskler ucuzladığında, “pahalı” bilgisayarlar tipik olarak iki disket sürücüsüne sahip oldular (biri ortak programları başlatmak ve çalıştırmak için, biri verileri kaydetmek ve belirli programları çalıştırmak için) . Ve bu nedenle anakart donanımının sabit sistem adreslerinde iki disket sürücüsünü desteklemesi yaygındı. Makineye eklenecek bir sabit sürücünün  C:vb.  ile başlayacağı düşünülüyordu.

O zamandan beri pek çok yazılım geliştirildi ve ne yazık ki çoğu C: sürücüsünde uzun vadeli depolama olarak görmesi bekleniyordu. Bu, bilgisayarı başlatan BIOS yazılımını içerir. Hala iki disket sürücüsü bağlayabilir, DOS 6.1’de önyükleme yapabilir ve disket sürücüleri A:ve B: olacaktır.

Bu nedenle, sabit sürücüyü C’de başlatmanın büyük ölçüde nedeni geriye dönük uyumluluktur . İşletim sistemi veri depolamayı bir dereceye kadar soyutlamış olsa da, işletim sistemini değiştirmeden sistemden kaldırılmasına, farklı şekilde önbelleğe almasına ve önyükleme sektörlerine daha fazla işlem yapan erken virüsler nedeniyle sistemden kaldırılmasına izin verecek şekilde A:ve B:farklı şekilde davranır.